Co na to psycholog, kiedy do psychologa, psychiatry, dla kogo psychoterapia, psychologia, kim jest psycholog, o psychoterapii

Jak tu kontrolować emocje, gdy staje się na szczycie skoczni narciarskiej i odczuwa zwykły ludzki lęk przed upadkiem, urazem, śmiercią?

Wielokrotnie byłem na szczycie rozbiegu, także na skoczniach mamucich - to robi duże wrażenie (nie, nie skoczyłem - próbowałem tego tylko w dzieciństwie, na skoczniach terenowych, gdzie mój rekord wynosił kilka metrów). Stresujące jest też to, że w skokach narciarskich, w odróżnieniu od innych dyscyplin, czynności rozpoczętej nie można przerwać, nie można zawrócić: gdy skoczek odepchnie się od belki - musi jechać, wykonać skok. Po wyjściu z progu rzuca się głową do przodu w przestrzeń, przy równoczesnym odwodzeniu rąk do tyłu, nie widząc miejsca, gdzie wyląduje - a więc wbrew instynktowi samozachowawczemu. Zawody odbywają się na obiektach o różnych parametrach, przy zmieniających się warunkach atmosferycznych. Dlatego skoczek startując musi się przełączyć tylko na to, co ma zrobić. Powinien być wyzwolony: swobodny w swoim ciele, sylwetce i mieć swobodną psychikę.

Jakie techniki panowania nad psychiką zaleca Pan sportowcom?

Trening zaczynamy od pracy z ciałem, umiejętności wczuwania się w to, co dzieje się w naszym organizmie oraz angażowania w dany ruch tylko tych mięśni, które są niezbędne. Na początku uczę zasad relaksacji, rozluźniania się. Np. relaksacji mięśniowej, progresywnej, polegającej na naprzemiennym napinaniu i rozluźnianiu danych mięśni, wczuwaniu się w płynące z nich odczucia i osiąganiu w ten sposób stanu relaksu (gdy sztywnieje kark i barki, unieść barki do góry, przytrzymać, następnie rozluźnić - po kilkakrotnym powtórzeniu ćwiczenia mięśnie się rozluźniają; to samo z mięśniami pleców, klatki piersiowej, nóg) lub relaksacji przez oddychanie torem brzusznym, przeponowym (głęboki wdech nosem, parcie na przeponę, przytrzymać ok. 2 sekund i wypuścić powietrze ustami; oddechów wykonujemy 4-5, nie więcej, by nie wywołać reakcji hiperwentylacji, oddychania na zapas, co może skutkować np. zawrotami głowy). Sam ruch jest dobrą formą niwelowania dużego pobudzenia, z tym, że musi to być wysiłek umiarkowany (szybki marsz, wolny bieg), pozbawiony cech rywalizacji i atakowania naszego ego. Obok tych technik dla wewnętrznego spokoju zawodnika jest ważne, by w domu sprawy się układały, by miał wsparcie. Nieraz moja praca jest nakierowana na trenera, bo i on musi posiadać umiejętność własnej kontroli emocjonalnej; jeśli panikuje, drży z emocji - nie będzie dobrze oddziaływał na zawodnika, na zespół.